می نویسم

تقریبا هر روز می نویسم

شعر می گویم

از دویدن میان گنم ها

از بوییدن یونجه ها

از خیره شدن به کفشدوزک ها

از زیبایی آسمان

از قدم زدن زیر باران

از چیدن گل محمدی

واز...

اما 

یونجه بوی خوبی ندارد

گل محمدی تیغ دارد

دلم نمی آید با دویدن میان گندم ها گندم ها را له کنم

گاهی بدون چتر چنان خیس می شوم که پشت دستم را داغ می کنم دیگه بدون چتر زیر باران نروم

معلم ادبیاتم شعر هایم را دوست دارد

اما دستور زبانم همیشه صفراست

چرا گاه به خود دروغ می گوییم ؟

من که هنوز دلیلش را نیافتم