زنی حدوداً نود ساله را می شناختم که هرگز از هیچ چیز ، ناراحت نمی شد او هیچگاه عصبی نبود ، پیوسته آرام و پر نشاط ، همیشه در آرامشی خدایی بود. با همه کس و همه چیز و حتی خودش در آرامش بود. از او پرسیدند چگونه می تواند تحت همه شرایط ، آسوده خاطر باشد؟ زن پاسخ داد: "من هر شب کودکی می شوم و قبل از خواب به گوشه ای ساکت و خاموش می روم. در سکوت به خدا فکر می کنم ، همه نگرانی ها ، تشویق ها و مسائل روز را یک یک بر دامان خدا می گذارم ؛ اگر از کاری که کرده ام یا حرفی که زده ام احساس گناه کنم ، اگر کسی را رنجانده باشم ، این ها را در سکوت به خدا می گویم و از "او" طلب بخشایش می کنم و بخشایش او را می پذیرم . اگر نگران چیزی باشم ، آن را به خدا می سپارم و رهایش میکنم... اگراحساس تنهایی کنم ویا تصورکنم که کسی مرا دوست ندارد ، همه را به خدا میگویم وآنگاه خدا مرا درآغوش پرمهرش میگیرد. همیشه وقتی که به این ترتیب همه چیز را رها میکنم و به خدا می سپارم، آرامش عظیمی می یابم و همه فشارها ، تشویق ها و مصیبت ها ناپدید می شوند." بسیاری از ما می کوشیم که بار مشکلاتمان را به تنهایی تحمل کنیم و یا چاره ای برای آنها بیابیم. همین امروز این بارها را فرو افکنید ، آنها را به خدا بسپارید ؛ در سکوت مشکلات خود را یک یک به خدا بگویید ، دعا کنید تا چاره ای پیدا کنید ، صمیمانه دعا کنید و ایمان داشته باشید که خداوند شما را تنها نمی گذارد... هر روز که از خواب بیدار می شوید دعا کنید: "خدایا! ای پناه بی پناهان ، ای خدای بی کسان! سکان زندگی خود را به دست های ایمن "تو" میسپارم" بدین ترتیب خواهید دید که مشکلات نمی توانند بر شما غلبه کنند... هرگاه احساس میکنید تشویش در وجودتان افزایش می یابد،فقط لبخند بزنید بدین ترتیب تشویق را در هم میشکند و آرامش می یابید.